تحول

مینویسم چون با نوشتن لااقل یه ذره خالی میشم.
مینویسم تا بفهمن منم هستم
نمیدونم از کجا شروع کنم ولی میخوام خیلی ساده و معمولی بنویسم چون نه هنر نویسندگی دارم و نه تمایل به پیچیده نوشتن
روزی روزگاری یه پسر تنها بود که زندگی داشت واسش تکراری میشد.منتظر ویزاش بود ولی حدود یک ماه و نیم گذشت ولی ویزاش نیومد.با خودش میگفت حتما ویزام نمیاد و از این قضیه هم خوشحال بود هم ناراحت چون کاملا بلاتکلیف مونده بود که باید چیکار کنه
خوشحال از اینکه میتونست پیش خونواده و بقیه دوستاش و از همه مهمتر توی کشور خودش بمونه و ناراحت از اینکه نمیدونست تا کی باید صبر کنه و عمرش داشت تلف میشد
بعد چندماه بلاخره ویزاش اومد و روزی که ویزاش اومد کاملا شکه شده بود چون دیگه اصلا انتظار اومدن ویزا رو نداشت.
بعد از چندهفته از فرودگاه امام خمینی (ره) تهران رو به مقصد همون جا ترک کرد.زندگی ساده و شیرین و کمی تکراری پسرک کاملا عوض شده بود.از حالا دیگه باید خودش تنها همه کارهاشو انجام میداد.خودش روی پای خودش وایمیساد
چندماه اول خیلی بهش سخت گذشت اما بعد از یه مدت همونجور که خودش پیش بینی کرده بود همه چیز تقریبا واسش عادی شد.سختی کشیدن و تحمل تنهایی واسش شیرین بود اونقدری که دیگه دوست نداشت حتی با یه آدم دیگه (هرچند پدر یا مادرش باشه) زیر یه سقف زندگی کنه.
فشار های روحی که از جهت تنهایی بهش فشار میاورد واسش همچنان غیر قابل تحمل بود و هرچند وقت یکبار موقعیت دوستی با یه دختر واسش پیش میومد که  خیلی راحت   و بی تفاوت واکنش نشون میداد و اصلا تمایلی به رابطه ی خیلی صمیمی با دختر نداشت.اما زندگی همینجوری هم نگذشت چون بعد از مدت خیلی کوتاهی مرتب و هرچند وقت یکبار با آدمهای هم حس خودش آشنا میشد ولی .....(این داستان ادامه دارد
میخوام اسم وبلاگ رو عوض کنم نظرتون چیه؟اگه آره همینجا بمونم یا برم ورد پرس؟