بلاگر یوتیوب شدن،خواستن و نتوانستن_حکایت من

بلاگر یوتیوب شدن رو همیشه دوست داشتم ولی یه محدودیت بزرگ سد راه من بوده و هست  که باعث شده من این تصمیم  رو ببوسم و بذارم کنار؛ محدودیت بزرگ من مربوط میشه به تهدی های ایران،اینکه دوست دارم یه بار دیگه بیام ایران

، فقط کافیه توی فرودگاه منو به جرم ترویج همجنسبازی و ویدیو درست کردن علاوه بر بلاگ نویسی دست بند بزنن و ببرن زندان،بعد هم منو اعدام کنن،نه خدا خوشش میاد نه بنده خدا!که من اول جوونی،همینطور الکی الکی،آش نخورده و دهن سوخته به جرم هیچ و پوچ دار زده بشم،اونم توی ملا عام،در حالی که مردم دارن سنگ و آت وآشغال پرت میکنن(مخصوصا گوجه و تخم مرغ گندیده که واقعا از بوی تعفنش حال آدم بهم میخوره)همه این ها بکنار،بعدش هم آقای رئیس جمهور بره بگه توی ایران همجنسباز نداریم،پس من چی بودم ؟ 

ویدئو در مقایسه با وبلاگ نویسی از اون جهت که شامل شنیدنو دیدن هست  تاثیر خیلی خیلی خیلی  بیشتری داره،مخصوصا اگه اون بلاگر خوش قیافه  و جذاب باشه و از همه چیز مهمتر در ساختن ویدئو هاش خلاقیت بالایی داشته باشه و بتونه بدون تقلید از کلیشه هایی که اکثریت  بلاگر ها دارن،مخاطب رو جذب کنه ...پس منم میتونستم بلاگر پرمخاطبی باشم(البته تعریف از خود نباشه،اینارو بقیه بهم گفتن) :دی
ولی حیــــــــــــــــــف که محدودیت  و تهدید های گهگاهی دست و پامو بسته
البته همیشه عقیده دارم که آدم باید جلوی محدودیت ها وایسه،حتی اگه پای جونش در خطر باشه
الان هم چند وقته سر این موضوع با خودم درگیری دارم
نـــمـــــیــــــــدونــــم  

پدیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ